‘Cillaaaaaaa, wat vind jij als vegan nou eigenlijk van het hebben van huisdieren?’ Tja, wat vind ik daar nou eigenlijk van? Ik heb me lang niet bemoeid met dit onderwerp, omdat ik in de eerste plaats denk dat er geen eenvoudig antwoord is en mij zowel in het ja als nee-kamp wel kan vinden. Ten tweede weet ik ook dat de meningen van vegans hierover uiteenlopen. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ik er zélf ook een mening over heb…

Daarom wil ik vooral benadrukken dat ik dit artikel schrijf voor de mensen die mijn gedachten hierover willen weten. Het kan dus heel goed dat er veganisten zijn die het niet eens zijn met mijn verhaal, en dat mag. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende vegans.

Anywoo: laat ik bij het begin beginnen.

Ik ben zelf opgegroeid in een huis vol katten, een hond, konijnen, hamsters, vogeltjes en vissen. Mijn moeder stond in de buurt ook bekend als ‘dat opvangvrouwtje’ waardoor ze vaak kreupele en zielige dieren die op straat waren gevonden in haar armen geschoven kreeg. Mams lapte ze dan weer op of bracht ze naar de plaatselijke opvang. Door dit intensieve contact met dieren in mijn kinderjaren, leerde ik al vroeg dat het geweldige wezens zijn die -net als wij- liefde, angst en vreugde ervaren. Mede daardoor werd ik op mijn 12e vegetariër, zo vertelde ik ook al in deze podcast.

Onder andere door deze ‘fluffy’ jeugd zou ik me geen leven kunnen voorstellen zonder dieren om mij heen. Momenteel woon ik samen met één kat, Sushi, die al 11 jaar in mijn leven is. Stiekem zou ik er nog graag eentje bij willen, maar madam tolereert dat niet en dat heb ik dus te respecteren. Dus ja, een vegan mét een huisdier, inderdaad. Maar dat betekent niet dat ik geen twijfels heb over de manier waarop mensen soms dieren houden. Zo zag ik zelf vroeger bijvoorbeeld het probleem niet van gefokte dieren, baby’s uit een nestje, of het rijden op een paard, maar ik merk dat dit de laatste jaren toch is veranderd.

‘Maar wat is dan het probleem, Cilla? Draai je niet een beetje door? De meeste mensen zijn toch lief voor hun huisdier?’

Ja, er zijn helaas ook heel wat figuren niét lief tegen hun dieren, maar laten we er nu voor het gemak even vanuit gaan iemand lief is. Dan nog zijn er een aantal dingen waardoor sommige vegans ervoor kiezen om geen dieren in huis te nemen. In de huisdieren-industrie wordt namelijk ontzettend veel dierenleed veroorzaakt. En dit weten we vaak niet, omdat de dieren in dierenwinkels, bij fokkers en op Marktplaats er vaak supergoed en cute uitzien. Net als de fokkers zelf, overigens. Maar achter al dit schattigs schuilt dus een hoop ellendigheid.

Dierenhandel

Een goed voorbeeld daarvan is mijn konijntje Kermit, dat inmiddels alweer 12 jaar geleden is overleden. Ik zag hem bij een dierenwinkel en was meteen verliefd! Het wit-beige pluizenbolletje keek me met zijn blauwe oogjes aan en ik wist dat ik niet weg kon zonder hem. Er was een vreemd soort connectie die ik nooit zal vergeten.

Ik woonde nog bij mijn moeder en wist dat er een gigantisch hok op zolder stond waar dit dwergkonijntje in zou kunnen slapen. Bovendien had ik alle tijd van de wereld, dus zou veel met hem spelen en hem lekker laten rennen thuis. Maar in de eerste week merkte ik al dat het niet oké ging. Kermit kreeg meteen bij thuiskomst diaree, wilde nauwelijks eten, en lag alleen maar bovenop mij te slapen. Ik ging met hem naar de dierenarts en hoorde tot mijn verbazing dat dit een superjong konijntje was. Zó jong, dat hij eigenlijk nog niet bij zijn moeder weg mocht. Terwijl ze bij de dierenwinkel hadden gezegd dat hij minstens 10 weken oud was! De arts zei dat dit vaak het geval is bij dieren in winkels, omdat ze er dan zo schattig uitzien dat ze zeker weten worden verkocht. En of dit de dieren nu schaadt of niet, er gaat geld in om…

Kermit is nooit een gezond konijntje geworden. Het was af en aan naar de dierenarts, omdat hij door de tekorten in zijn babytijd heel vatbaar was voor allerlei afwijkingen en ziektes.

Ik heb álles voor hem gedaan, maar na twee jaar gaf hij het zelf op. Hij wilde niet meer strijden. Ik was er kapot van, heb weken amper kunnen eten en sprak met mezelf af om nooit meer een konijntje uit de winkel mee te nemen. Ik tatoeëerde Kermit op mijn arm en ben nooit meer teruggekomen op mijn beslissing.

Of het nu om konijntjes, puppy’s, kittens, hamsters of whatsoever gaat; als mensen hun brood verdienen aan dieren, dan is er gewoon altijd het risico aanwezig dat geld voorrang krijgt boven de behoeften van het dier. En uiteraard zullen sommige dieren op een wél diervriendelijke manier gefokt en vervoerd worden, maar het probleem is natuurlijk dat je dat nooit zeker weet. Ook fokkers en verkopers hangen mooie praatjes op en proberen akelige dingen te verdoezelen, of liegen er glashard over. En sommige veganisten kiezen er dus voor om dat risico niet te lopen, en willen daarom geen huisdier adopteren.

Fokken

Daarnaast vinden veel vegans ook dat het fokken van ‘designerdieren’ not done is omdat er al zo ontzettend veel dieren in asiels zitten te wachten op een nieuw thuis. En dat begrijp ik eigenlijk wel. De ongezond doorgefokte honden- en kattenrassen lopen de spuigaten uit, en waarom eigenlijk? Omdat een dier dan qua uiterlijk zo goed bij het interieur past?

En weet je, ergens snap ik het ook dat mensen een bepaald ras willen. Ik zou bijvoorbeeld als de tijd daar is ontzettend graag een husky willen adopteren, omdat dit type hond qua karakter, grootte en attitude goed past bij mij als mens. Maar betekent dat dan dat ik het recht heb om zo’n individu op bestelling te kunnen kopen? Het is, als je er goed over nadenkt, natuurlijk best idioot dat dieren nog steeds handelswaar zijn. Hoe zou dat zijn als het bij mensen zo zou gaan? En ik weet het, dieren en mensen zijn niet hetzelfde, maar wil dat dan zeggen dat jij als mens ook daadwerkelijk belangrijker bent dan het welzijn en de waardigheid van dieren? Ik denk zelf van niet. Om die reden kies ik er zelf voor om geen gefokte dieren meer te adopteren, maar altijd naar een asiel of opvang te gaan.

Tot slot zijn er ook nog veganisten die tegen het houden van huisdieren zijn, omdat het niet natuurlijk zou zijn. Een deel van de dieren komt van nature niet voor in deze streken, zoals bijvoorbeeld een husky of samojeed, en mogelijk is ons warmere klimaat dan niet optimaal voor hen. Ik ben het daar deels wel, deels niet mee eens. Ook hier geldt wat mij betreft: als het dier er al is, dan verdient hij of zij iemand die voor ‘m zorgt. Zo hebben wij zelf ooit eens een mishandelde husky uit het asiel gehaald en hem een paar heerlijke jaren gegeven waarin hij kon gaan en staan waar hij wilde.

Onnatuurlijk

Maar ik begrijp ook dat sommige vegans het zuur krijgen als ze zien dat mensen een dier in huis halen, vervolgens hele dagen werken en het dier moederziel alleen in een huis opgesloten zit te wachten tot hij in de avond een rondje van vijf minuten om de sloot mag. En don’t get me wrong: ik woon in een appartement, midden in de stad.

Dus Sushi gaat ook niet naar buiten (alleen op het balkon) om het simpele feit dat ik niet wil dat ze platgereden wordt. Ik zou ook mijn spreekwoordelijke kind van vijf jaar ook niet alleen naar school laten lopen. Maar dat betekent niet dat ze dan ze bij mij ongelukkiger of eenzamer is dan dat kille asiel waar we ze zitten te wachten op een nieuw huisje. Integendeel. Ik zou dan wel altijd zoeken naar dieren die nog nooit buiten zijn geweest, of niet naar buiten kunnen omdat ze bijvoorbeeld doof, blind of whatsoever zijn. Dieren die al buiten gewend zijn opsluiten is denk ik ook niet de bedoeling…

Adopt, don’t shop

Lang verhaal kort: ik ben niet het type vegan die pertinent tegen het adopteren van huisdieren is. Het samenleven van mens en dier kan juist iets heel moois zijn en ik vind dat de dieren die er nu al zijn, in de talloze asielen en opvangcentra, hoe dan ook zorg nodig hebben.

Het is wel zo dat ik niet ben voor het fokken van dieren, de handel in dieren of het adopteren van dieren en ze vervolgens hele dagen alleen laten. Ik geef Sushi alle liefde die ze wil, praat met haar (en zij tegen mij, haha!), knuffel haar plat en speel met haar wanneer ze aangeeft daar behoefte aan te hebben. Zeker weten doe je het nooit, maar ik voel en zie dat ze gelukkig is. En ik denk dat dat het belangrijkste is als vegan; dat het je intentie is en alles op alles zet om de dieren die op de wereld zijn, met liefde en respect te behandelen.

Wat vind jij van huisdieren? Leef jij samen met dieren of doe je dat bewust niet? Waarom wel/niet? Wat zijn jouw beweegredenen? Ik ben heel benieuwd!  Laat het me weten in de comments of stuur een berichtje op mijn Facebook of Instagram. En oh ja, vergeet je niet elke woensdag te luisteren naar mijn podcast? #vindikleuk